ΑΝΤΑΡΣΙΑ: Απριλίου 2012

Πώς ενω στις αρχές του 90, αυτοί που είχαν ανοίξει τα σύνορα για να μπουν μετανάστες "χωρίς έλεγχο, καταγραφή και νομιμοποίηση", ανακαλύπτουν σήμερα τους «εθνικούς φόβους της λαθρομετανάστευσης"; Οι "λαθρομετανάστες" (όπως και οι μετανάστες Έλληνες που πριν από δεκαετίες αναζήτησαν την τύχη τους στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη) έγιναν μια μεγάλη επιχείρηση. Απο τους δουλέμπορους που θα τους μεταφέρουν, μέχρι να τους επαναπροωθήσουν πίσω. Απο το Κράτος και τους εργολάβους που θα τους χρησιμοποιήσουν σαν φτηνό εργατικό δυναμικο (ολυμπιακά έργα, δημόσιες κατασκευές και αναπλάσεις). Στις δημόσιες υπηρεσίες, με επιχείρημα την γραφειοκρατία και τα απλά που κανένας δεν ρύθμιζε, στήθηκε ένας μηχανισμός που έβγαζε χρήμα για να «επισπεύσει» ή να «τακτοποιήσει» διαδικασίες. Πολύ χρήμα και για δεκαετίες που γέμισε τις τσέπες όσων πουλούσαν βίζες και χαρτιά ελληνοποίησης.

Η διαδρομή πλέον γνωστή: Ο όγκος των αλλοδαπών μεταφέρεται στο κέντρο της Αθήνας και τα πωλητήρια ακινήτων αυξάνουν καθημερινά. Το απαξιωμένο κέντρο της Αθήνας και η εικόνα της εξαθλίωσης, είναι τα σταθμά ενός χρηματιστηρίου. Πίσω από τους αλλαλαγμούς για την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, πίσω από την εικόνα των "εγκληματιών αλλοδαπών" υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Ποιοί υποθάλπουν την μισανθρωπιά, την ένταση και τον φόβο για να κάνουν μπίζνες; Πως ο ανθρώπινος πόνος γίνεται το πιο κερδοφόρο μέσο;

Οι "παράνομοι" μετανάστες αποτελούν το καλύτερο εργαλείο στα χέρια του ιδιωτικού real estate και της μεγάλης εργολαβίας που δραστηριοποιείται στο κέντρο των Αθηνών και άλλων πόλεων, καθώς συντείνουν στην πτώση των χρηματικών αξιών. Οι τιμές στην αγορά γης έπεσαν κατακόρυφα. Οι πρωταγωνιστές των τηλεοπτικών δελτίων που παρουσίαζαν τον Άγιο Παντελεήμονα ως επικίνδυνη περιοχή δεν ήταν ούτε αγανακτισμένοι ούτε ιδεολόγοι της «εθνικής καθαρότητας». Ήταν μεσίτες που έριχναν με τον τρόπο αυτό τις τιμές και αγόραζαν φτηνά.

Το κράτος, είτε στην κεντρική του μορφή είτε διά των ΟΤΑ αποσύρθηκε από τις πόλεις και τις παραχώρησε σε εργολάβους μέσα από ένα πολυδαίδαλο πολεοδομικό δίκαιο. Τα ιδιωτικά εργολαβικά συμφέροντα κατέστρεψαν τις πόλεις με πρώτη την Αθήνα, κυρίως ως προς τις δυνατότητες βιώσιμης ανάπτυξής τους. Κατέλαβαν σχεδόν κάθε δημόσιο χώρο σταδιακά ιδιωτικοποιώντας τον, επέβαλαν τις επιχειρηματικές δράσεις που τους αποφέρουν τα μεγαλύτερα κέρδη- βλ. γιγαντιαία εμπορικά κέντρα- μετέτρεψαν ολόκληρες περιοχές σε χώρους διασκέδασης ή επαγγελματικής δραστηριοποίησης κατά βάση και όχι κατοικίας και τώρα, υποτιμώντας τις αξίες των ακινήτων στο κέντρο της Αθήνας και διώχνοντας τους κατοίκους, προετοιμάζονται για ένα νέο γύρο κερδοσκοπιας.

Όσοι αγόραζαν τόσα χρόνια φτηνά με επιχειρηματικό εργαλείο τους μετανάστες, θα εμφανιστούν ως σωτήρες και θα πουλήσουν.

Το φαινόμενο δεν είναι άγνωστο. Μάλλον συνηθισμένο. Σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται για να υποβαθμιστούν περιοχές οι οποίες στη συνέχεια αναβαθμίζονται αφού αυτοί εκδιωχθούν.

Μέσα σ΄ολα αυτά οι διαχειριστές της Εξουσίας προωθούν, μέσα από τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια τους με ύπουλο τρόπο, αυτόκλητους (ώς άμισθους εθελοντές εργάτες) προστάτες της "εθνικής καθαρότητας" για να "καθαρίσουν" τις περιοχές. Δωρεάν εργασία απο αφελείς ακροδεξιούς και κλίμα εθνικής ομοψυχίας στην κοινωνία. Οι αποδιοπομπαίοι για όλα τα δεινά αυτής της χώρας βρέθηκαν! Οι πραγματικοί εχθροί παραμένουν στο απυρόβλητο!

Εκπομπή: Μπίζνες, κραυγές και ψίθυροι στον Άγιο Παντελεήμονα - Το κουτί της Πανδώρας.

http://vimeo.com/16767729

Παραθέτω δυο σημαντικά άρθρα για το ποδόσφαιρο και την περίπτωση της ομάδας democracia corinthiana. Το πρώτο άρθρο γράφτηκε λίγες μέρες μετά τον θάνατο του ποδοσφαιριστή - θρύλου Σόκρατες τον Δεκέμβρη του 2011. Το δεύτερο άρθρο γράφτηκε τον Ιούνη του 2010, λίγο μετά την νέα έκδοση του βιβλίου του Εντουάρντο Γκαλεάνο με τον τίτλο "Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου".

Μαζί με τους συμπαίκτες του, ο Σόκρατες, την δεκαετία του ΄80, πρωτοστάτησε στην δημιουργία μιάς διαφορετικού τύπου ομάδας.

Σάο Πάολο, Βραζιλία. Εποχή δικτατορίας λατινοαμερικάνικου τύπου. Κοινωνικές εξεγέρσεις και έντονες πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις. Οι πολιτικές ιδέες της αυτοδιαχείρισης βρίσκουν "στέγη" σε έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο.

Δεν υιοθετώ αποκλειστικά το συγκεκριμένο μοντέλο. Η ευρεία έννοια της αυτοδιαχείρισης περιλαμβάνει πολλά και διαφορετικά μοντέλα αυτοοργάνωσης, άλλα περισσότερο ελευθεριακά και άλλα πιο κοντα στη θεωρία της αντεξουσίας.

Η παρουσίαση των δυο αυτών άρθρων γίνεται για να προβληματιστούμε στο κατά πόσο είναι εφικτή η διαχείριση της καθημερινότητας σε διάφορους τομείς, πόσο μάλλον στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό που θεωρώ πως είναι ένας ιδιαίτερα δύσκολος θεσμός για την πραγμάτωση αναλόγων ενεργειών.

Όσο τα διοικητικά προβλήματα των ομάδων μας κάνουν να αναζητούμε μια νέα πραγματικότητα και όσο ο αθλητισμός γενικότερα έχει περιέλθει σε ανυποληψία λόγω της ολοένα και πιο φανερής σύνδεσης με την Αγορά (και ότι αυτό συνεπάγεται), αποκαλύπτοντας τα αδιέξοδά του, άλλο τόσο πειραματισμοί τύπου "Δημοκρατία της Κορίνθιανς" μας οδηγούν στην συμπαθεια και αποδοχή τέτοιων πρακτικών.

1. Ίσως, το παρόν μπλόγκ να μην είναι το κατάλληλο για να αποτίσει κάποιος «φόρο τιμής» σε έναν ποδοσφαιριστή.

Ίσως όμως και να είναι.

Γιατί ο συγκεκριμένος, έχει πολλά να μας πει.

Οι περισσότεροι από εμάς, ξέρουν τον Σόκρατες, σας ένα φοβερό δεκάρι, μια αθλητική ιδιοφυϊα που διέπρεψε σε εναν τομέα οπου ο αυτοματισμός, η μή-σκέψη, η αυστηρή τήρηση της ιεραρχίας και των εντολών, θεωρούνται γενικά πιό επιβεβλημένες και από οτι στο στρατό.

Λίγοι όμως ξέρουν (όχι τυχαία), οτι ο Σόκρατες, ο οποίος ήταν ένα έντονα πολιτικό άτομο, μαζί με τους συμπαίκτες του στην Κορίνθιανς την διετία 1982-1984 (δηλαδή κατα την διάρκεια της δικτατορίας) πρωτοστάτησε στην ίδρυση της “Democracia Corinthiana”. Και ακόμα λιγότεροι, ξέρουν τί ήταν αυτή. Γιατί ακόμα και σήμερα, η δημιουργία και λειτουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης αμεσοδημοκρατικά ποδοσφαιρικής ομάδας, είναι κάτι το εξωφρενικό, πόσο μάλλον σε καθεστώς στυγνής δικτατορίας λατινοαμερικάνικου τύπου. Εάν δε, η συγκεκριμένη ομάδα κατορθώσει και να πάρει 2 στα 2 πρωταθλήματα Παουλίστα.....ε αυτό πιά.......!!!!

Η "Δημοκρατία της Κορίνθιανς"

Μέσα στα περίπου 5 χρόνια που βρέθηκε στην ομάδα της εργατιάς στο Σάο Πάουλο (ιδρύθηκε το 1910 από μία ομάδα μεταναστών εργατών σε ένα ελιτίστικο άθλημα που παιζόταν μόνο από απόγονους Βρετανών ή από κόσμο που εργαζόταν σε βρετανικές εταιρίες) πρόλαβε να αγωνιστεί σε περίπου 300 παιχνίδια και να σκοράρει κάπου στις 200 φορές. Από τη στιγμή, μάλιστα, που η "τιμάο" κατάφερε να διαγράψει τα "πέτρινα" χρόνια 23 ετών ξηρασίας από τίτλους μία χρονιά πριν την άφιξή του (το 1977 με το πρωτάθλημα Παουλίστα), κανένα από τα 3 τοπικά πρωταθλήματα στα οποία οδήγησε την ομάδα (1979, 1982, 1983) δεν συγκρίνεται από την... ενδογηπεδική, αλλά εξωαθλητική πρωτοβουλία του, την επονομαζόμενη "Democracia Corintiana" (ελληνιστί, "η Δημοκρατία της Κορίνθιανς").

Η Βραζιλία βρισκόταν υπό δικτατορικό καθεστώς, το οποίο κατέρρεε. Οι κοινωνικές εξεγέρσεις έβρισκαν ολοένα και περισσότερο έδαφος και οι έντονα πολιτικοποιημένοι Σόκρατες και Βλάντιμιρ, μαζί με τους Βάλτερ Κασαγκράντε και Ζένον, εκμεταλλεύθηκαν τις διοικητικές ζυμώσεις στην Κορίνθιανς, ώστε να σχηματίσουν ένα ιδεολογικό κίνημα. Ο σύλλογος προερχόταν από μία άσχημη πορεία στο πρωτάθλημα του 1981 και τον Απρίλιο του 1982 διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές. Ο Βισέντε Ματέους παρέδωσε τη "σκυτάλη" στον Βάλντεμαρ Πίρες, ο οποίος προσέλαβε σε θέση αθλητικού διευθυντή έναν κοινωνιολόγο, τον Αντίλσον Μοντέιρο Άλβες. Με αυτό το υπόβαθρο, της αριστερής βάσης φιλάθλων και της φιλελεύθερης διοίκησης, ο Σόκρατες και οι συμπαίκτες του θέσπισαν ένα διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης του συλλόγου, ένα σύστημα που εξέλειπε από τη βραζιλιάνικη κοινωνία, ένα δημοκρατικό σύστημα.

Η βασική θέση της "Democracia Corintiana" προέβλεπε ψηφοφορία για κάθε απόφαση, ανεξαρτήτως σημασίας. Από την ώρα του γεύματος, μέχρι την πρόσληψη ή την απόλυση κάποιου ανθρώπου, απαιτείτο διαδικασία ψηφοφορίας, όπου συμμετείχαν απαράβατα όλοι οι εργαζόμενοι στο σύλλογο και κάθε ψήφος είχε την ίδια βαρύτητα ("από τον φυλαρούχα, μέχρι τον πρόεδρο").

"Υπήρχαν 3 διαφορετικές λύσεις και μετά τις θέταμε σε ψηφοφορία. Και επιλέγαμε την απόφαση της πλειοψηφίας. Δεν υπήρξαν ποτέ προβλήματα", σημείωνε ο Σόκρατες. Θυμάται, δε, στο βιβλίο του Άλεξ Μπέλος "Futebol", πως είχε τεθεί σε ψηφοφορία και ένα αρκετά δυσάρεστο θέμα για τον ίδιο, το οποίο θεωρεί πως αναδεικνύει σε μέγιστο βαθμό τον αυταρχισμό των διοικήσεων, το που θα καταλύει η αποστολή της ομάδας πριν τα παιχνίδια. "Οι συγκεντρώσεις ταπεινώνουν τους ανθρώπους. Είναι σαν να λες 'δεν αξίζεις τίποτα, είσαι ανεύθυνος, πρέπει να σε έχω υπό επιτήρηση'. Είναι ηλίθιο. Όσο πιο καλά είσαι, τόσο καλύτερα αγωνίζεσαι", θυμάται και γι' αυτό κάλπη για την επιλογή της τοποθεσίας ήταν πολύ σημαντική.

Οι ενέργειες των ανθρώπων της Κορίνθιανς δεν περιορίστηκαν στα εσωτερικά του συλλόγου. Κατόπιν ιδέας ενός διάσημου Βραζιλιάνου διαφημιστή, του Ουάσινγκτον Ολιβέτο, οι ποδοσφαιριστές της "τιμάο" τύπωναν μηνύματα και δημοκρατικές προτροπές αντί για χορηγούς στις εμφανίσεις τους, σε μία περίοδο που ακόμα και η παρουσία της λέξης "δημοκρατία" εγκυμονούσε κινδύνους. "Θέλω να ψηφίσω για πρόεδρο" ήταν ένα εξ αυτών των προτάσεων που κέντριζαν την προσοχή των φιλάθλων, ενώ κάποιες εμφανίσεις είχαν τα νούμερα και γράμματα αναποδογυρισμένα. Κανένα μήνυμα δεν συγκρίνεται με το "στις 15 του μήνα ψηφίστε", το οποίο είχε να κάνει με την "παρθενική" εκλογική διαδικασία στη χώρα (αφορούσε την ανάδειξη ομοσπονδιακών βουλευτών, γερουσιαστών, κυβερνητών και δημάρχων) μετά το πραξικόπημα του 1964 και ήταν ουσιαστικά το πρώτο βήμα από τα πολλά που ακολούθησαν στη βραζιλιάνικη κοινωνία για την αποτίναξη του ζυγού της δικτατορίας.

"Το 1964 πραγματοποιήθηκε πραξικόπημα. Ήμουν 10 ετών και θυμάμαι τον πατέρα μου να καίει ένα βιβλίο για τους Μπολσεβίκους. Αυτό το γεγονός φούντωσε το ενδιαφέρον μου για την πολιτική. Το ποδόσφαιρο ήρθε κατά τύχη. Ήμουν ένα παιδί της δικτατορίας. Πάντα είχα το βλέμμα μου στραμμένο στις κοινωνικές αδικίες της χώρας και είχα συναδέλφους και συμφοιτητές που έπρεπε να κρύβονται ή να αποδράσουν. Απλώς έτυχε να είμαι καλός στο ποδόσφαιρο", εξηγεί ο ίδιος.

Όσο για την αιτία που προχώρησε μαζί με τους υπόλοιπους παίκτες σε αυτό το κίνημα μέσω της Κορίνθιανς, απάντησε: "Οι σύλλογοι επιθυμούσαν ολοκληρωτικό έλεγχο, ενώ εμείς αισθανόμασταν ότι θα έπρεπε να συμβουλεύονται τους ποδοσφαιριστές και να μην τους συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Δεν αντιδράσαμε μόνο στα απλά προβλήματα, αντιδράσαμε στην ευρύτερη πολιτική εικόνα".

Το 1982 η "τιμάο" κατακτά το πρωτάθλημα Παουλίστα, με τους ποδοσφαιριστές στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν να φορούν φανέλα με τη λέξη "δημοκρατία" στην πλάτη. "Ίσως ήταν η πιο τέλεια στιγμή που έχω βιώσει. Είμαι σίγουρος πως ισχύει το ίδιο για το 95% των συμπαικτών μου. Ήταν η σπουδαιότερη ομάδα που έχω αγωνιστεί ποτέ, επειδή επρόκειτο για κάτι περισσότερο από ποδόσφαιρο. Οι πολιτικές νίκες μου είναι πιο σημαντικές από αυτές ως επαγγελματίας παίκτης. Ένα παιχνίδι τελειώνει σε 90 λεπτά, όμως η ζωή συνεχίζεται", φιλοσοφεί ο Βραζιλιάνος "μάγος", ο οποίος τότε είχε την υποστήριξη πολλών καλλιτεχνών και προσωπικοτήτων της χώρας, που έψαχναν ιδεολογικό όχημα για να μεταφέρουν τις επαναστατικές απόψεις τους.

Οι πιέσεις του στρατιωτικού κόσμου, όμως, ήταν ανυπόφορες. Ο ταξίαρχος Ζερόνιμο Μπάστος αντιλήφθηκε τη δυναμική του κινήματος και προειδοποίησε το σύλλογο πως ξεφεύγει από τα όρια του αθλητικού ρόλου του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σε αγωνιστικό επίπεδο, όμως, η περίοδος 1982-1984, όταν ηχούσε παντού το σλόγκαν "νίκη ή ήττα, αλλά πάντα δημοκρατικά", η Κορίνθιανς γνώρισε "άνθιση" και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του πρωταθλήματος την πρώτη σεζόν, ενώ κατέκτησε τον πολιτειακό τίτλο το 1982 και το 1983. Σε αυτό το διάστημα, μάλιστα, αποπλήρωσε όλα τα χρέη και δημιουργήθηκε αποθεματικό 2.200.000 (σε σημερινά) ευρώ.

http://eleftheriakoi.blogspot.com/2011/12/v-behaviorurldefaultvmlo.html

2. "Σε τι μοιάζει το ποδόσφαιρο με το θεό; Στην πίστη πολλών οπαδών και στην αμφισβήτηση πολλών διανοουμένων."

Εντουάρντο Γκαλεάνο, Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου

Το ποδόσφαιρο φαίνεται να τα πηγαίνει καλά με τη θρησκεία, αλλά όχι και τόσο με τη δημοκρατία. Ιστορικά “αξιοποιήθηκε” προπαγανδιστικά από ουκ ολίγα απολυταρχικά καθεστώτα, ως συμπληρωματικό “όπιο των λαών”. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα φασιστικά καθεστώτα του ντούτσε Μουσολίνι και του χενεραλίσιμο Φράνκο, τη χούντα του Βιντέλα, καθώς και τη δικιά μας “Εθνοσωτήριο”.

Οι κανόνες έχουν πάντα τις εξαιρέσεις τους. Πριν σχεδόν 30 χρόνια, όταν η μεγαλύτερη χώρα της Νότιας Αμερικής και ισχυρότερη ποδοσφαιρική δύναμη στον πλανήτη ζούσε το ψυχοράγημα μιας μακρόβιας δικτατορίας (από το 1964 έως το 1985), μερικοί πρωτοπόροι πολιτικοποιημένοι αθλητές πραγματοποίησαν στο Σάο Πάουλο ένα τολμηρό και ασυνήθιστο πείραμα: Την… Κορινθιακή Δημοκρατία (Democracia Corinthiana).

Η ποδοσφαιρική ομάδα Corinthians (Sport Club Corinthians Paulista η πλήρης ονομασία), ιδρυμένη το 1910, είναι η μεγαλύτερη ομάδα του Σάο Πάουλο και από τις πιο ιστορικές και πετυχημένες της Βραζιλίας. Το ονομά της είναι εμπνευσμένο από μια αγγλική ερασιτεχνική ομάδα – Corinthian FC – η οποία είχε δώσει φιλικά παιχνίδια περιοδεύοντας στη Βραζιλία.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε στις τάξεις της σπουδαίους παίκτες όπως οι Σόκρατες, Βλαντιμίρ και Καζαγκράντε. Οι παίκτες κατάφεραν να πάρουν στα χέρια τους τον έλεγχο της ομάδας και να τη διοικήσουν από το 1982 έως το 1984, με αξιοσημείωτη επιτυχία.

Ασυνήθιστο και πρωτόγνωρο : οι παίκτες αποφάσιζαν για τα πάντα, με πλειοψηφία μεταξύ τους. Συζητούσαν και ψήφιζαν δημοκρατικά για τη μέθοδο της προπόνησης, το σύστημα του παιχνιδιού, τη διαχείριση των χρημάτων και τα υπόλοιπα. Στις φανέλες τους είχαν γράψει Democracia Corinthiana.

Μέσα σε δύο χρόνια, οι εκδιωγμένοι άρχοντες ξαναπήραν τα ηνία και σταμάτησαν τα πάντα. Όσο, όμως, διήρκεσε η δημοκρατία, η «Κορίνθιανς», με τη διαχείριση των παικτών, προσέφερε το πιο τολμηρό και φαντασμαγορικό ποδόσφαιρο όλης της χώρας, έφερε το μεγαλύτερο πλήθος στα γήπεδα και κέρδισε δύο φορές το πρωτάθλημα (1982 και 1983).

Ηγέτης εκείνης της καταπληκτικής ομάδας ήταν ο Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira, πιο γνωστός ως Σόκρατες. Γεννημένος το 1954 στο Μπελέμ της Β. Βραζιλίας και μεγαλωμένος στο Σάο Πάουλο, ο Σόκρατες εκτός από εξαιρετικός ποδοσφαιριστής κατάφερε να αποκτήσει πτυχίο ιατρικής – δύσκολο και σπάνιο επίτευγμα για επαγγελματία αθλητή – και διδακτορικό φιλοσοφίας. Ξεκίνησε την καριέρα του στην Μποταφόγκο πριν μεταγραφεί στην Κορίνθιανς και αργότερα παίξει στο ιταλικό καμπιονάτο με τα χρώματα της Φιορεντίνα. Θα επιστρέψει στη Βραζιλία για να κλείσει την καριέρα του αγωνιζόμενος διαδοχικά στην Φλαμένγκο, τη Σάντος και τη Μποταφόγκο. Αγωνίστηκε επίσης σε 60 παιχνίδια με την Εθνική Βραζιλίας, πετυχαίνοντας 22 γκολ. Στο μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία ήταν αρχηγός της σελεσάο, ενώ αγωνίστηκε και το 1986 στα γήπεδα του Μέξικο. Αγωνιζόμενος στη μεσαία γραμμή και παρά το ύψος του (1.93), ήταν ταχύς και μεγάλος “τεχνίτης” με τη μπάλα και στα δύο πόδια, με άριστη αντίληψη του χώρου, καταπληκτική πάσα και σπεσιαλίστας στην εκτέλεση πέναλτυ. Πέραν του ποδοσφαιρικού του ταλέντου ο Σόκρατες ήταν ένας πολιτικοποιημένος αθλητής, από τα ηγετικά στελέχη της Democracia Corinthiana, ενός κινήματος προώθησης των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων των ποδοσφαιριστών αλλά και πρωτότυπης κοινωνικής αντίστασης στη δικτατορία. Αντισυμβατικός ως προσωπικότητα, με μονίμως ατημέλητη εμφάνιση, καπνιστής και πότης. Έχει δηλώσει πως ινδάλματα της νιότης του ήταν ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα και ο Τζον Λέννον.

http://kelaidismata.wordpress.com/2010/06/10/democracia-corinthiana/